Zakaz kontaktowania się a przemoc psychiczna
| 16 czerwca 2022
Jednym ze środków karnych, znanych ustawie z 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2021 r. poz. 2345, z późn. zm.), jest fakultatywny lub obligatoryjny zakaz kontaktowania się sprawcy z osobą pokrzywdzoną.
Zgodnie z art. 41a § 1 powyższej ustawy Sąd może orzec zakaz przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, kontaktowania się z określonymi osobami, zbliżania się do określonych osób lub opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, jak również nakaz okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, w razie skazania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego lub inne przestępstwo przeciwko wolności oraz w razie skazania za umyślne przestępstwo z użyciem przemocy, w tym zwłaszcza przemocy wobec osoby najbliższej.
Zakaz lub nakaz może być połączony z obowiązkiem zgłaszania się do Policji lub innego wyznaczonego organu w określonych odstępach czasu, a zakaz zbliżania się do określonych osób – również kontrolowany w systemie dozoru elektronicznego.
Przepis przewiduje środki karne w postaci orzeczenia określonych zakazów i nakazów wobec sprawcy, który popełnił przestępstwo przeciwko innej osobie.
Redagując omawiany przepis ustawodawca posłużył się nieprecyzyjnym wyrażeniem „z użyciem przemocy”. Przemoc może być bowiem kojarzona z użyciem siły fizycznej, ale istnieje również przemoc psychiczna.
Wątpliwości w tym zakresie rozstrzygnęła uchwała Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2021 r., sygn. akt I KZP 7/20. Zgodnie z jej brzmieniem przestępstwem z użyciem przemocy w rozumieniu art. 41a § 1 k.k. jest każde przestępstwo, które faktycznie popełnione zostało z użyciem przemocy, przy czym użyte w tym przepisie słowo „przemoc” obejmuje zarówno przemoc fizyczną, jak i psychiczną.
To ważne orzeczenie, dające możliwość karania sprawców przemocy nie tylko fizycznej, ale również tej psychicznej.
radca prawny
Czytaj także
