Nabywanie nieruchomości przez cudzoziemców
| 2 grudnia 2022
Tytułowe zagadnienie reguluje ustawa z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców. Zasadą jest, że nabycie nieruchomości przez cudzoziemca wymaga zezwolenia.
Zezwolenie przybiera formę decyzji administracyjnej, wydawanej przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, jeżeli sprzeciwu nie wniesie Minister Obrony Narodowej, a w przypadku nieruchomości rolnych, jeżeli sprzeciwu również nie wniesie minister właściwy do spraw rozwoju wsi.
Ustawa stanowi także, że nabycie nieruchomości przez cudzoziemca wbrew jej przepisom jest nieważne. Ustawa przewiduje wyjątki od obowiązku uzyskania ww. zezwolenia, m.in.:
• nabycie samodzielnego lokalu mieszkalnego w rozumieniu ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali;
• nabycie samodzielnego lokalu użytkowego o przeznaczeniu garażowym lub udziału w takim lokalu, jeżeli jest to związane z zaspokojeniem potrzeb mieszkaniowych nabywcy lub właściciela nieruchomości lub samodzielnego lokalu mieszkalnego;
• nabycie nieruchomości przez cudzoziemca zamieszkującego w Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej 5 lat od udzielenia mu zezwolenia na pobyt stały lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej.
Kolejne wyjątki od konieczności uzyskania przez cudzoziemca zezwolenia na nabycie nieruchomości kreowane mogą być przez orzecznictwo sądowe. 24 marca 2022 r. Sąd Najwyższy podjął uchwałę, sygn. akt III CZP 48/22, zgodnie z którą sankcja nieważności nie ma zastosowania do nabycia nieruchomości na podstawie prawomocnego postanowienia o podziale majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami.
Należy jednak pamiętać, że uchwała nie dotyczy podziału majątku wspólnego przez umowę między byłymi małżonkami zawartą w formie aktu notarialnego (co do zasady w takim przypadku zezwolenie będzie wymagane).
radca prawny
Czytaj także
