Wedle ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2020 r. poz. 2050, z późn. zm.), zwanej dalej: u.p.n., posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. W wypadku mniejszej wagi sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku (art. 62 ust. 1 i ust. 3). Ustawodawca przewidział w przypadku powyższych czynów możliwość odstąpienia od karalności. Jeżeli bowiem sprawca posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe w ilości nieznacznej, przeznaczone na własny użytek, postępowanie można umorzyć również przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, jeżeli orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej szkodliwości (art. 62a u.p.n.).

Powyższe odstąpienie wprowadzone zostało do systemu prawnego ze względu na chęć odciążenia organów ścigania, a przede wszystkim bezcelowością ścigania drobnych przestępstw związanych z konsumpcją narkotyków. W praktyce zastosowanie art. 62a u.p.n. może rodzić problemy na gruncie określenia nieznacznej ilości zakazanej substancji na własny użytek sprawcy (pojęcie nieostre), a także fakultatywności tej instytucji. Przepisu nie można również zastosować, gdy posiadane środki lub substancje przeznaczone są dla kogoś innego. Oceniając art. 62a u.p.n. należy więc stwierdzić, że jest wyjątkową możliwością uniknięcia karalności za czyn, którego z całą pewnością należy unikać.